____________________________________________

Η σιωπή είναι συνενοχή

Δευτέρα 02/03/2009 : 17χρονος μετανάστης ανοίγει την πίσω πόρτα νταλίκας στην προσπάθεια του να φύγει προς Ιταλία. Ο οδηγός της νταλίκας που ακολουθούσε αντιλαμβανόμενος την κίνηση αυτή επιταχύνει χτυπώντας το πίσω μέρος του προπορευόμενου οχήματος λιώνοντας ουσιαστικά τον μετανάστη. Είναι βαριά τραυματισμένος και βρίσκεται διασωληνομένος στην εντατική. Συνεχίζοντας το έργο του επιταχύνει ξανά προσπαθώντας να εξαφανισθεί από το σημείο. Οι μετανάστες τον κυνηγάνε και ακινητοποιούν το όχημα λίγο πιο κάτω. Πετάνε πέτρες και άλλα αντικείμενα προς την νταλίκα. Οι μπάτσοι που έχουν ειδοποιηθεί με το που φθάνουν στην περιοχή τους πνίγουν στα χημικά. Η σύγκρουση γενικεύεται καθώς στήνονται οδοφράγματα και ο πετροπόλεμος συνεχίζεται. Η κατάσταση ηρεμεί και πίσω από τις γραμμές των μπάτσων μαζεύονται «πολίτες». Κάποιοι απλά θέλουν να δουν τι γίνεται ενώ εμφανίζεται και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει επιθετικές διαθέσεις προς τους μετανάστες, που αποτελείται από δεξιούς, ακροδεξιούς, φασίστες, μέλη της χρυσής αυγής και της πόλις εάλω, καθώς και ασφαλίτες. Πλάι στους μετανάστες μαζεύονται αλληλέγγυοι-ες, αριστεροί-ες, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές-στριες. Το κλίμα που επικρατεί είναι ήρεμο ενώ γίνονται συζητήσεις παρόλο που οι μετανάστες είναι εξοργισμένοι. Εδώ γίνονται και 7 προσαγωγές από τον αλληλέγγυο κόσμο, ένας εκ των οποίων ξυλοκοπείται άγρια από ασφαλίτες και κατά την προσαγωγή του προς την αστυνομική διεύθυνση μέσα στο βαν που τον μεταφέρει καθώς και στο τμήμα. Αργότερα οι μετανάστες καθώς και ο κόσμος που βρίσκεται εκεί διαλύονται και οι πρώτοι μπαίνουν στο καταυλισμό. Αργά τη νύχτα μία μικρή ομάδα 20 περίπου ατόμων από το επιθετικό και αντιδραστικό συνοθύλευμα πολιτών επιτίθεται με πέτρες στον καταυλισμό και δέχονται απάντηση από τον καταυλισμό ενώ οι μπάτσοι έπνιγαν για άλλη μια φορά τους μετανάστες στα χημικά. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε πως την Τετάρτη 11/03/2009 ομάδα αστυνομικών εισέβαλε στον καταυλισμό και συνέλαβε 23 μετανάστες για μικροποσότητες χασίς, για υγειονομικές παραβάσεις, για κλοπή ρεύματος και παράνομο εμπόριο. Όλοι, πλην 7 που κρατήθηκαν για τις μικροποσότητες ναρκωτικών, αφέθηκαν ελεύθεροι. Μπορούν να τους φορτώσουν όλο τον ποινικό κώδικα αν θέλουν αλλά ευτυχώς δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν τα ψέματά τους με κανένα τρόπο.

Έχουν αναγκαστεί να φύγουν από τον τόπο τους λόγο ενός πολέμου η λόγο της διάβρωσης της οικονομίας της χώρας τους από την εισβολή της δύσης. Έχουν διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα με τα πόδια υφιστάμενοι αναρίθμητες κακουχίες. Έχουν γλιτώσει ( μερικοί τουλάχιστον ) από εμβολισμούς πλοίων, νάρκες στον Έβρο και εκπυρσοκροτήσεις όπλων των συνοριο-φυλάκων. Τους ξυλοφορτώνουν στα αστυνομικά τμήματα, τους μαχαιρώνουν φασιστοειδή, τους στοιβάζουν σε κοντέινερ, ακρωτηριάζονται ή σκοτώνονται από λιμενό-μπατσους. Βιώνουν καθημερινά την εκμετάλλευση, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τους εγκλεισμούς σε κέντρα φιλοξενίας-φυλακές, τον κοινωνικό ρατσισμό και την δυσφήμιση των μ.μ.ε. Μην έχοντας κανένα δικαίωμα πάνω στην ίδια τη ζωή τους. Όταν θεωρούνται απειλή επειδή λερώνουν την καλογυαλισμένη βιτρίνα της καθημερινότητας. Όταν εν-τέλει είναι ανύπαρκτοι μέσα σε ένα σύστημα που μετράει την ανθρώπινη ζωή βάσει των χαρτιών που την επικυρώνουν υπάρχει κανένας που δεν θεωρεί δίκαιη και λογική την οργή τους όταν ακόμα και νταλίκες, που θα φρέναραν στο ξαφνικό πέταγμα μίας γάτας, στη θέα αυτών των ανθρώπων επιταχύνουν και τους λιώνουν;

Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και επειδή παλεύουν και διεκδικούν και αυτοί για τα κατά τα άλλα αυτονόητα η θέση μας είναι δίπλα τους. Δίπλα στον αγώνα τους για άσυλο και χαρτιά νόμιμης παραμονής τους στην Ελλάδα, δίπλα στον αγώνα τους για ταξιδιωτικά έγγραφα ώστε να περάσουν στην Ευρώπη, δίπλα στον αγώνα τους για να μην φυλακιστούν σε ένα κέντρο φιλοξενίας-φυλακή, δίπλα στο ξεσηκωμό τους όταν ένας τους τραυματίζεται ή δολοφονείται με τέτοιο τρόπο, δίπλα τους και ενάντια σε ό,τι μας ( εμάς και αυτούς ) καταπιέζει. Γιατί εν-τέλει πάντα αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας δίπλα σε κάθε κοινωνικό κομμάτι που η κυριαρχία καταπιέζει (μετανάστες, φυλακισμένους, εργαζομένους -απολυμένους ή μη, γυναίκες και άνδρες). Στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που μαίνεται είναι επιτακτικό ο κάθε ένας να πάρει θέση.

Τέρμα πια στις αυταπάτες στης Πάτρας το λιμάνι σκοτώνουν μετανάστες!

Αλληλεγγύη στους μετανάστες και σε όλους τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου!


κατάληψη παραρτήματος